Czy zdarzyło się Wam, drogie Panie, usłyszeć kiedyś pytanie: „Kochanie, co ten pan robi w naszej sypialni?”

A może kiedyś, drodzy Panowie, to Wam zdarzyło się zadać takie pytanie?

Tak czy inaczej, pamiętajcie, że z każdej, nawet najgorzej wyglądającej sytuacji, jest jakieś… wyjście awaryjne. 

No właśnie, „Wyjście awaryjne” Arthura J. Newfield’a to przezabawna i niezwykle przewrotna komedia, w której znakomite dialogi i karkołomne sceniczne zdarzenia przy akompaniamencie wybuchów śmiechu publiczności, wiodą bohaterów tej sztuki do nieuchronnej katastrofy. 

Chyba że… Chyba, że znajdzie się jakieś wyjście awaryjne… 

Trudno jednak znaleźć jakiekolwiek wyjście, gdy siedzi się nago w szafie w nieswojej sypialni, a opodal w małżeńskim łożu, do spania mości się mąż twojej kochanki, która niefortunnie jest jego żoną, a on niespodziewanie powrócił z wyjazdu służbowego…

Oczywiście, nie należy zapominać, że zazwyczaj jest w pobliżu jakiś balkon, który mógłby uratować sytuację. Jednak perspektywa 9 pietra i spora odległość od sąsiedniego balkonu znacznie może utrudnić takie właśnie wyjście awaryjne. 

Szczególnie,kiedy podobną drogę, tylko w przeciwna stronę, wybrał inny kochanek innej żony z innego balkonu innego mieszkania. Zwłaszcza,jeśliokazuje się to być twoje mieszkanie, twój balkon i twoja żona… Tylko kochanek nie twój, a twojej żony. No i przy okazji twój najbliższy przyjaciel…Do tego twierdzi on, że nie jest kochankiem twojej żony, za to jest kochankiem twojej kochanki, której mąż już zdążył uwierzyć, że ty jesteś kochankiem swojej żony, a twoja żona jest żoną twojego przyjaciela, który jest jej kochankiem, a nie kochankiem jego żony, której kochankiem jesteś przecież ty, podczas gdy twoja żona jest z kochankiem w twoim mieszkaniu, gdy ty jesteś na wyjeździe służbowym – choć tak naprawdę jesteś w mieszkaniu obok ze swoja kochanką, której mąż właśnie wrócił wcześniej z wyjazdu służbowego i dlatego siedzisz nagi w szafie w ich sypialni…… 

Rozumiecie? Przecież to proste… A zresztą, po co to drążyć? Czasem lepiej jest po prostu nie pytać i nie wiedzieć. I to jest właśnie najlepsze „Wyjście awaryjne” – w znakomitej obsadzie i pośród salw śmiechu.